Kalina - Maria Bartusówna

       

Na skale pod lasem samotnie

Dziewicza wykwitła kalina,

Czasami swawolnie, przelotnie

Gałązki jej wietrzyk ugina,

I dziwne jej szepce powieści,

O szczęściu, co życie umila,

A ona go słucha w boleści

I czoło ku ziemi pochyla.

Spogląda na krzewy zielone,

Na gaje w około szumiące,

I w tkliwym uścisku splecione,

Nad wodą dwie brzozy płaczące!

I skarży i więdnie cierpieniem,

Samotna na skały tej szczycie,

I wraca zatonąć spojrzeniem

W milczącym niebiosów błękicie,

Z wyrzutem, dlaczego w uwięzi

Samotna, bez celu, przyczyny?

I łzy jej po wiotkiej gałęzi

Krwawymi spływają rubiny.

Nie uwodź się złudnym pozorem!—

Tak mówi jej, ciesząc stęsknioną,

Ta gwiazdka, co świeci wieczorem,

Nad ciemną jej głowy koroną;

Nie pragnij z ustroni, ze wzgórza

Zejść między sióstr twoich drużynę,

Co wieńcem u twego podnóża

Wesołą objęły równinę!

I one, wzrok wznosząc ku górze,

Zazdroszczą ci twego wygnania,

Gdy błyszczysz w zachodu purpurze,

Gdy świecisz perłami zarania!

Gdy wietrzyk w gałązki ich trąca,

Choć śmieją się ziemi, choć gwarzą,

Ty patrzysz w ten błękit bez końca

I marzysz, jak one nie marzą!

Wieczorem na skale, co dumnie

Nad mrokiem się wzniosła padołów,

W miesięcznych lśnisz blasków kolumnie

I słuchasz modlitwy aniołów,

Co dźwięcznie o ziemię potrąca,
Gdy wszystko się do snu ułoży,
Gdy cisza panuje milcząca

I czuwa sam tylko duch Boży.
Więc nie skarż! bo wszystkim na ziemi

Łza obok uśmiechu się mieści,
I gdzie się kwiat szczęścia rozplemi,

Wyrasta wraz z cierniem boleści!