Topola - Gustaw Daniłowski

        

Przy cmentarzu, nad rzeką, jak warta, Stróżująca zapadłym mogiłom, Piorunami topola rozdarta Przeciwstawia niszczącym burz siłom Moc trwania. A gdy szara godzina uderzy, Za cmentarny przechyla się parów, Nad grobami uśpionych rycerzy, I zadaje szelestem konarów Pytania. Wówczas każdy grób wzdryga się darnią I z łoskotem się głębiej zawala, Bo je pyta swą całą męczarnią I tym gromem, co wciąż się zapala W pniu czarnym. Lecz odpowiedź nie zatli się w próchnie Mogił wzrosłych w dżdżu krwawym, w łez rosie Poty, póki pożarem nie buchnie Święty ogień, co zagasł na stosie Ofiarnym. Milczy cmentarz posępny i głuchy, Jeden wicher w nim ciszę zamącą, Co topoli rozdartej pień suchy Swym szalonym podmuchem potrąca I zgina. I z wściekłością gałęzie obrywa I unosi daleko na pole; A topola tak jęczy, jak żywa I bolesną, wiekową swą dolę Przeklina. Pod nią rzeka spieniona i mętna W mgły oparach się wije, jak w dymie, Słychać westchnień ogromnych jej tętna I kłębiące się w piersiach olbrzymie Jej wiry. A nad wszystkiem się zwiesza żałośnie Noc i, niby samotna dziewczyna, Co tka szychem całuny na krośnie, i niebo złotogłów gwiazd wpina, Jak w kiry.