Topola - Antoni Lange

     

Wystrzeliła ku wyżynie
I w niebiosach zda się ginie

Topola.
W złote zorze — w barwy tęczy —
W srebrne chmury skronie wieńczy

Topola.

I wpatrzona w nieba zorze,
Tajemnice widzi boże

Topola.
Pełna bożej tajemnicy,
Czerpie siły z nieb krynicy

Topola.

Przeto stoi jak kolumna —
Niezachwiana — silna — dumna —

Topola.
Lecz czyż cała tkwi w eterze,
Czyli z ziemi nic nie bierze

Topola?
Nie — nad wszystkie inne drzewa
Głębiej sięga w ziemi trzewa

Topola.
I, w wyżynach kąpiąc czoło,
Naokoło widzi sioło —

Topola.
Widzi kwiaty — widzi chaty —
Widzi złotych pól kwadraty,

Topola.
Widzi w okrąg całą ziemię
I rolnicze widzi plemię
Topola.
I w podziemne sięga cienie,
Kryjąc w głąb jej swe korzenie,

Topola.
W głąb — w jej żyzną pierś gorącą,
Kochającą — i karmiącą —

Topola.
I z podziemnej ćmy głębokiej
Życiodajne czerpie soki

Topola.

Jedną siłę bierze z nieba —
Drugą z ziemi czarnej chleba,

Topola.