Wierzba - Stanisław Grudziński

 

       

                   W pustem polu, przy drodze,

Stoi wierzba sierota;
Wicher szarpie ją srodze,
Wierzba z jękiem się miota.
Łachman kurzu w dzień skwarny,
W zimie śniegu łachmany

Kryją szkielet jej czarny,
Długą walką stargany.

Wóz się zjawi ładowny —

Drzewa koło nie minie;

Przejdzie kramarz wędrowny —

Złamie gałęź wierzbinie.

Za owcami w dni letnie

Zdąży chłopiec pastuszy —

Łamie wierzbę na fletnie,

By grać na nich dla duszy.

A rzecz dziwna zaiste,

Jak gra fletnia wierzbowa!

Jakie tony ma czyste,

Jaki czar się w niej chowa...

Umie płakać sieroco,

Jak ptaszyna w niewoli,

Aż łzy w oczach migocą

I aż w sercu coś boli.

Dziwnaż wierzby tej siła...

To nie drzewo, lecz skała!

Tyle zim już przeżyła

I burz tyle przetrwała!...

Połamana, obdarta,

Druh i wróg ją wciąż gnębi —

Ona żyje uparta,

Kryje siłę gdzieś w głębi.

Z każdym rokiem i wiosną,

Wśród słonecznych promieni,

Znów gałęzie jej rosną,

Znów się wierzba zieleni.

I choć z wiosną jej nową

Nie ustaje niedola —

Nową fletnię wierzbową

Słyszą łąki i pola.