Sosna - Ludwik Kondratowicz

   

Na wioskowych mogiłach Rosła sosna borowa, Pień jej krzepnął na siłach, Wybujała jej głowa. Pogiętymi konary Na sto sążni rozwisa, A korzeńmi bez miary Żółty piasek wysysa. Z mogił wyrósłszy cała, Za te soki, co bierze Z wiatrem sobie, szumiała Za umarłych pacierze. Aż coś jednej jesieni Biedna sosna borowa Coraz mniej się zieleni, I pożółkła jej głowa. I została na stronie Codzień cichsza, milcząca; Każdy wietrzyk, co wionie, Więcej kolców z niej strąca. Rzuca w ziemię rodzimą Zeschłe szyszki i ziarna: Wkońcu jeszcze przed zimą Zeschła sosna cmentarna. Wiatr żałośnie jej pyta: — Biedna sosno z mogiły! Czyś ty gromem przebita? Czyć robaki stoczyły? Czy ci żeru nie było W żółtym piasku z poblizka? Albo kamień swą bryłą Twe korzenie naciska? — Och! mnie nie tknął grom z burzą I robaki nie toczą; Ziemia soków ma dużo, I mnie karmi ochoczo. Gdzie kamienie i głazy, Szłam z korzeńmi z daleka: Wrosłam — gorzej sto razy! W trumnę złego człowieka! Trumna zgniła na próchno, Zgniły w piersiach mu błonki, W serce trupa leciuchno Zapuściłam korzonki. Chłód mnie przebiegł grobowy, Gdym possała zeń trocha; Bo to człek był takowy, Co nikogo nie kochał Pierwsze z piersi swej soki Dał cmentarnej choinie; Czułam, jak z tej epoki Brzydki we mnie jad płonie. Z jadem śmierci w mem łonie Byłam smutna — milcząca... Każdy wietrzyk, co wionie, Więcej kolców mi strąca. Próżno w ziemię rodzimą Nowe rzucać chcę ziarna... Ziarna zeschły — przed zimą Zginie sosna cmentarna.  obraz: Tadeusz Gazda