Lato - Jan Andrzej Morsztyn

            

W kłosianym wieńcu upalona latem,

Wywija sierpem Cerera szczerbatem,

I kosą wsparta pokrzykuje dumnie,

Widząc, że wszystko w stertach albo gumnie.

Cieszy gospodarz, cieszy się skwapliwy

Żeniec, okryte podcinając niwy,

I snopy znosząc w liczne kopy sporze:

W czas ma nadzieję o gdańskim fryorze.

Teraz czas, Jago, przy skończonym żniwie,

Wyskoczyć w chłodnym cieniu nieleniwie;

Teraz czas, letnie nawiedzając wody,
Składać brud z znojem i szukać ochłody.
Aleć mnie możesz ochłodzić na suszy,

Jeśli cię prośba moja dawna ruszy.
Siądź tylko ze mną na bujnym trawniku,
I uważ sobie, że i w niewolniku,
Kto sobie życzy zysku i posługi,
Zatnie raz jeden, a pogłaszcze drugi.
Ale jeśli mię przyjaźń twa ochłodzi,
Niechaj swą zgubę z oczu twych wywodzi;
Mamli też zginąć gwałtem w ogniu, proszę,
Niechaj swą zgubę z oczu twych ponoszę;
I niech się lato słońcem swym nie chlubi,
Że nad twą wolą sługi twoje gubi;
Tyś jest me lato i dla ciebie cierpnie
Serce, czując twe pełne ognia sierpnie;
Oczy są słońca, przyczyna mej skargi,
Czerwiec jagody, lipiec mają wargi.

zdjęcie:stock photo