Lato - Kazimiera Zawistowska

        Jak stół biesiadny żeńcom podany,
        Ziemia w przededniu wielkiego żniwa.
        Złotą symfonię słońce dogrywa —
        Strun mu tysiącem rozchwiane łany.

        Wian zbóż szafirem chabrów dziergany,
        Zwichrzonych kłosów złocista grzywa,
        Struną mu miodna, hreczana niwa,
        Mleczny gościniec skrzydłem pszczół tkany.

        A po ugorach stoją dziewanny,
        Tęsknie wpatrzone w szmat nieba siny —
        Niby kapłanki białej Marzanny,

        Kwiatem wyrosłe z gruzów Gontyny,
        I w pieśń wsłuchane oną przedwieczną,
        Zbożną i polną — kwietną — słoneczną.