Narodziny wiosny - Kazimierz Przerwa Tetmajer

       

       Gdy pierwszy nastał dzień wschodzącej wiosny młodej,

       najpierwszy zbudził się śpiący na dnie bóg wody

       i powstał z chłodnych łez, i głowa kędzierzawa

       uderzył w lód, co legł na rzece lśniąca lawa,

       i rozpękł się z hukiem lód, i z prądem kry się suną,

       a w słońcu suszył bóg swą głowę krętoruną.

       A gdy gorącej blask słoneczny padł na gaje,

       bogini wonnych ziół z pościeli miękkiej wstaje

       i rozpuściła włos, co aż do ziemi spływa,

       i naga polem szła bogini złotogrzywa,

       a kędy pola tknie jej włos, tam wnet się trawy

       zielona puści ruń i szczaw zielono-rdzawy.

       Owiana ciepłem zórz, wiosennych tchem powiewów

       pieszczona wonią sfer, z różanych wyszła krzewów

       i uśmiechnęła się do złocistego słońca

       bogini, córa nieb, kwiatami władająca.

       W złocisty szafir ócz objęła świat miłośnie,

       a kędy spojrzy, kwiat prześliczny wnet wyrośnie

       i wkoło lilii, róż, narcyzów kwitnie mnóstwo,

       a wśród nich słońcu śle uśmiechy jasne bóstwo.

       I powstał lasów bóg, strząsł zwiędłe liście z głowy

       I z świeżych sobie wnet splótł liści wian dębowy,

       i rozkołysał drzew gałęzie i konary,

       i słuchał – płynął hymn, hymn uroczysty, stary,

       i długo słuchał bóg w powadze i zadumie

       odwiecznych baśni w tym rozkołysanym szumie.

       Brodatych faunów huf i śnieżne nimfy społem,

       za ręce wziąwszy się, pląsają nadzy kołem

       na łące, kędy blask od słońca złoty pada-

       przy cudnej wiatru grze tam pląsa bóstw gromada,

       świat pachnie, lśni się w krąg i jakąś moc miłosna

       lubieżnie pieści go… Rodząca wstała wiosna.