Czarodziejka - Adam Asnyk

       Z wdziękiem wiosny nieśmiertelnym,

       W jutrzenkowym blasku szat,

       Wraz z orszakiem swym weselnym

       Czarodziejka idzie w świat:

       Z uwieńczoną biegnie skronią,

       Z śpiewem ptasząt, z kwiatów wonią.

       Przed nią sylfów jasna rzesza,

       Swój weselny nucąc chór,

       Na obłokach tęcze wiesza,

       I otrząsa rosę z piór,

       I obwieszcza jej przybycie:

       Świeżą rozkosz, nowe życie.

       Świat zakwita cały przed nią

       I różowy bierze blask,

       Płonie szczęścia przepowiednią,

       Pożądaniem słodkich łask.

       Wszystko wschodzi, wszystko rośnie,

       Pod jej stopą drżąc radośnie.

       Ona z twarzą uśmiechnięta,

       Coraz nowych gości zwie

       Na weselne życia święto,

       Na godowe krótkie dnie.

       I z złotego swego lejka

       Słodycz sączy czarodziejka.

       Wiecznie piękna, wiecznie młoda,

       Biesiadników poi krąg,

       Ledwie komu czarę poda,

       Już ją wyrwie z chciwych rąk

       I unosi z sobą dalej,

       Na świetlanej biegnąc fali.

       Próżno za nią skargi gonią,

       Próżno westchnień płynie szmer:

       Ona z śpiewem, blaskiem, wonią,

       Już do innych zdąża sfer,

       Zawiedzionym, co się skarżą,

       Z uśmiechniętą mówiąc twarzą:

       "Czyż sądzicie, że wy jedni,

       Macie zgarnąć cały dział,

       Waszym żądzom odpowiedni,

       I nasycić pragnień szał?

       Że wam jednym tylko służę,

       Niosąc życia miód i róże?

       Czyż sądzicie, że mnie wiele

       Obejść może ludzki los?

       Ja natury spełniam cele,

       Nie zważając na wasz głos;

       Nikt nie wstrzyma mnie na drodze,

       Jak przybyłam, tak odchodzę.

       Muszę naprzód iść bezwzględnie,

       Wszystkim nowy wieścić dzień:

       Co zakwitło, niechaj zwiędnie,

       Niech opada w mrok i cień,

       Ustępując miejsca nowym

       Pączkom wonnym a różowym.

       Korzystając zatem z chwili,

       W której napój niosę wam...

       Kto raz czarę mą wychyli,

       Co w niej znajdzie - mało dbam;

       Czy się cieszy, czy się żali,

       Niewzruszona idę dalej.

       Nie ma czasu tych żałować,

       Co przeżyli porę swą:

       Inne usta chcą całować,

       Inne serca kochać chcą:

       Przyszłość świata, niecierpliwa,

       Głośnym krzykiem mnie przyzywa!