Do Justyny (Tęskność na wiosnę) - Franciszek Karpiński

       Już tyle razy słońce wracało,
       I blaskiem swoim dzień szczyci;

       A memu światłu cóż to się stało,

       Że mi dotychczas nie świeci?

       Już się i zboże do góry wzbiło,

       I ledwie nie kłos chce wydać;

       Całe się pole zazieleniło:

       Mojej pszenicy nie widać!

       Już słowik w sadzie zaczął swe pieśni,

       Gaj mu się cały odzywa;

       Kłócą powietrze ptaszkowie leśni:

       A mój mi ptaszek nie śpiewa!

       Już tyle kwiatów ziemia wydała

       Po onegdajszej powodzi;

       W różne się barwy łąka przybrała:

       A mój mi kwiatek nie schodzi!

       O wiosno! Pókiż będę cię prosił,

       Gospodarz zewsząd stroskany?

       Jużem dość ziemię łzami urosił:

       Wróć mi urodzaj kochany!

       grafika - Google