Wielkanoc mojej córki - Konstanty Ildefons Gałczyński

       Dzwony i hiacynty,
       pisanek wzór święty,
       cały świat w blaskach i szumie;

       przyleciały ptaki,
       udały się babki –
       ależ cóż z tego ona rozumie?

       Kira, moja mała córeczka,
       Kira, moja smagła córeczka.

       Dzwony za daleko,
       hiacynty za wysoko,
       babki jeszcze jej nie wolno jadać;

       o ptaku na drzewie,
       o ziemi, o niebie
       mogę tylko jej, jak umiem, opowiadać…

       Kira, moja mała córeczka,
       Kira, moja smagła córeczka.

       Brzdąc o niczym nie wie,
       „Njam – njam” mówi ledwie
       i na nóżkach paluszki liczy.

       Toć niecały roczek!
       Wózek, soczek, smoczek
       to jej świat jest złoty, tajemniczy.

       Kira, moja mała córeczka,
       Kira, moja smagła córeczka.

       Dzwony biją stare:
       „Mateusz” i „Marek”,
       dzwony strojne, strojniejsze niż lira;

       w kadzidłach, w muzykach,
       w szkłach, w modlitewnikach
       światło dźwięczy, a w domu śpi Kira.

       Kira, moja mała córeczka,
       Kira, moja smagła córeczka.

       Boże zmartwychwstały,
       udziel nam swej chwały,
       wszystkim święto daj w hiacyntach, w dzwonach,

       żeby wszystkie dzieci
       na tym groźnym świecie
       mogły w rączki klaskać tak jak ona –

       Kira, moja mała córeczka,
       Kira, moja smagła córeczka