Na Nowy Rok - Adam Asnyk

     Słyszycie! Północ już bije,

     Rok stary w mgły się rozwiewa,

     Jak sen przepada...

     Krzyczmy: Rok nowy niech żyje!

     I rwijmy z przyszłości drzewa

     Owoc, co wiecznie dojrzewa,

     A nie opada.

     Rok stary jak ziarnko piasku

     Stoczył się w czasu przestrzenie;

     Czyż go żałować?

     Niech ginie! bez łzy, oklasku,

     Jak ten gladiator w arenie,

     Co upadł niepostrzeżenie -

     Czas go pochować.

     Bywały lata, ach! krwawsze,

     Z rozpaczy jękiem lecące

     W przeszłości mrok;

     A echo powraca zawsze,

     Przynosząc skargi palące...

     Precz z smutkiem! Życzeń tysiące

     Na Nowy Rok!

     Spod gruzów rozbitych złudzeń

     Wynieśmy arkę rodzinną

     Na stały ląd!

     Duchowych żądni przebudzeń,

     Potęgą stańmy się czynną,

     Bacząc, by w stronę nas inną

     Nie uniósł prąd.

     Rozumu, niezgiętej woli,

     Prawdziwej duchowej siły

     I serc czystości!

     A Bóg nam stanąć pozwoli,

     I z naszej skromnej mogiły

     Dzieci się będą uczyły,

     Jak żyć w przyszłości.

     W olbrzymim pokoleń trudzie

     Bądźmy ogniwem łańcucha,

     Co się poświęca,

     Nie marzmy o łatwym cudzie!

     Najwyższy heroizm ducha

     Jest walką, co nie wybucha,

     Pracą bez wieńca.

     Uderzmy w kielichy z winem

     I bratnie podajmy dłonie,

     Wszakże już czas!

     Choć różni twarzą lub czynem,

     Niech nas duch jeden owionie,

     Niech zadrży miłością w łonie

     I złączy nas!

     Bo miłość ta, która płynie

     Z poznania ziemskiego mętu,

     Jest światłem dusz!

     Choć Bogu wznosi świątynie,

     Potrafi zstąpić bez wstrętu

     I wyrwać słabych z odmętu

     W pośrodku burz.

     Niech żyją pierwsi w narodzie,

     Jeżeli zawsze są pierwsi

     I w poświęceniu!

     Gdy z czasu potrzebą w zgodzie,

     W szlachetnym czynie najszczersi,

     Swą dumę umieszczą w piersi,

     A nie w imieniu!

     I ci, co żadnej spuścizny

     Na grobie matki nie wzięli

     Prócz łez - niech żyją!

     Jeżeli miłość ojczyzny

     Jako synowie pojęli

     I na wyłomie stanęli,

     Gdzie gromy biją.

     Spełnijmy puchary do dna

     I życzmy sobie nawzajem

     Szczęśliwych lat!

     Niech myśl powstanie swobodna

     I światło błyśnie nad krajem!

     Bogu w opiekę oddajem

     Przyszłości kwiat.

     Tych naszych braci, co cierpią,

     Miłością naszą podnieśmy

     Męczeński ród.

     Niech od nas pociechę czerpią,

     Nadzieję w ich sercach wskrześmy,

     Wołając: jeszcze jesteśmy -

     Niech żyje lud!